Przepoczwarzenia - zanim kobiecość nabrała rumieńców

Przywitał mnie złotook, którego nie widziałam już od nastania zimy. Bezgłośnie przysiadł na ocieplonej światłem i równomiernym oddechem ścianie, wyciągając przednie łapki do mlecznego blasku lampy. Rankiem nie wiedziałam jeszcze, że dziwaczna pieszczota ukąszenia szczupłego owada w serdeczny palec stanowi pomyślną wróżbę, a sam zbudzony wiosną, zamieszka w sercu kwiatu, seledynowym, jak jego wiotkie segmentowane ciało. Pomimo niedawnej pobudki byłam zmęczona, toczyła mnie ta nachodząca czasami wątpliwość, czy rzeczywiście ja jedna jestem wystarczająca do wszystkich zadań, które otrzymuję. 

Może to bezsenność, pożerająca noce coraz krótsze, kurczące się w snach rwanych, niejednorodnych, jak kolaże układane z poetyckich fraz, herbarzy i tekstur tkanin. Może nierówne szanse w ciągłym pojedynkowaniu się z Czasem… A może zwykłe wyczerpanie wspinaczką przez próg nowego miesiąca, witającego nas, kobiety, bukietem powinszowań, gładszych niż woskowe płatki tulipanów i konwencjonalnie symetrycznych jak krezy uległych gerber w kolorze morelowego sorbetu.

Skrzętnie pilnowałam, by blask brzasku zbiegł się z formułą życzeń, posłanych wraz z pogodnym uśmiechem do bliskich mi dziewcząt i kobiet. Wcale nie wróżyłam Piękna niespodzianki, które porwie mnie wyżej, niż sięga wyobraźnia tęskniącej marzycielki. Zwłaszcza, że zaledwie dzień wcześniej w swojej marudności skarżyłam się na zadawnioną niezgodę wobec własnej kobiecości, zaokrąglającej linie ciała, rozmiękczającej sylwetkę łagodnością kształtów, na podobieństwo starogreckich amfor. Pomyślałam więc, że przy tej okazji podzielę się z Wami moją drogą ku zrozumieniu, czym właściwie jest dla mnie przywilej kobiecości oraz zapytam Was same nie tyle o to, jak spędziłyście Dzień Kobiet, ale na jakie kolory rozszczepia pryzmat Waszej samoświadomości kobiecość. Czy dotarcie do niej było długą drogą, czy też nigdy o niej nie myślałyście, po prostu będąc? Czy macie sposoby na jej celebrację, czasami łowiąc światło próżności w zwierciadlaną taflę, szczotkując włosy albo zaznając cesarskiej kąpieli? Jak ją podkreślacie – i czy w ogóle?

☾

Byłam dzikim dzieckiem, z którego wyrosła równie dzika dziewczynka, ale dzikości tej nie cechowało nieokrzesanie rozwydrzenia ani nieufność. Ciekawość świata i ludzi, już wtedy rozgałęziająca się w niedokończone opowieści snute samej sobie, prowadziły mnie złudzeniami łatwowierności. Nakarmiona książkami o zgodnych towarzyszkach, podziwiałam z westchnieniami pełnej nadziei, pogodnej zazdrośnicy moje rówieśniczki, połączone jak papużki w szczebioczące pary, dopiero później zauważając słomiany ogień sympatii.

W porywach ku doskonałości chciałam, by moje przyjaźnie trwały dozgonnie, ale jak wszystkie utopie rozwiewały się za próbą ich dosięgnięcia, więc moje podobne były one raczej wiszącym mostom, kołyszącym się w przestworzach powierzchowności. Od moich szkolnych, naskórkowych znajomości oczekiwałam chyba zbyt wiele, angażując się bez reszty, a napełniona lojalnością, zapominałam całkowicie o sobie. Niestety, jednostronne zachłyśnięcia się miały mi pozostać przez lata, a z nich oraz z dumy wobec odtrąconych względów wziął swe źródło przestrach przed okazywaniem dziewczęcej wrażliwości. Coraz częściej popadałam w przeświadczenie, że delikatność jest równoznaczna ze łzami wstydu i słabością, a chłopięca swoboda tylko utwierdzała mnie w tym przekonaniu. Łobuzerskie przyjaźnie są przecież niezachwiane – myślałam, będąc pod wrażeniem ich bezwstydnej wręcz instynktowności i stateczności. Chłopcy się pobili się – zgoda nastąpi wraz ze zmianą przekwitnięciem fiołkowych otarć na żółte jaskry sińców.

☾

Dryfowałam więc, jak pojedynczy puszek dmuchawca, czasem otumaniona poczuciem akceptacji, czasem – odsuwająca się coraz dalej na fali śmiechu i dezaprobaty – pomiędzy nieforemnymi wielościanami dziewczęcych koterii i odcinkami duetów a chłopcami, którzy owszem, praskali śmiechem, ale nie z drwiny, tylko raczej szorstkiej czupurności.

A później przyszły lata zauroczeń… Przez lata przeglądałam się w obsydianowych lustrach obojętnych źrenic, by przegryźć gorzkie zafałszowaniem ziarno wiedzy, że subtelność i nieodporność są karygodne, podobnie, jak zwykłe ludzkie potrzeby. Wstydliwość pasji, nazywanych dokuczliwie dziecięcymi, przekładała się elementarne potrzeby – sen i pragnienie. Głód ciała wzmagał głód uczuć, które wynaturzały się w osobliwy układ, a zakochanie wyradzało się w przeszywający poczuciem winy lęk przed rozstaniem.

Nabrałam chorobliwego przeświadczenia, że słabość do delikatnych kobiecych drobiazgów jest emblematem dziwactwa, a naiwność i kruchość muszą być ukrywane pod wielowarstwową bezkształtnością niedopasowanych ubrań, i brzękiem ćwieków. Metronomem ciężkich kamaszy odmierzałam samotnicze wędrówki, przetykane spotkaniami ze znajomymi, a te z kolei męczące poczuciem niższości. Ekspozycja pozorowanej siły poprzez żołniersko-chłopczycowy styl stała się moją drugą naturą, będąc zarazem emanacją bezsilności i żałośnie nieskutecznym kamuflażem. Próby mimikry były daremne, ponieważ z niewiarą rozczarowanej desperatki podchodziłam do jeżozwierzy przyjaźni, porzucając dawną wiarę w możliwość ich kontynuacji. Ciągle wydawało mi się, że nie przystaję do wymagań innych, nie zastanawiając się zupełnie nad tym, że można mnie przyjąć taką, jaką jestem – byłam więc dziwadełkiem-świecidełkiem, pod towarzyską swobodą kryjącym olbrzymi lęk, że osunę się w czeluść antypatii.

☾

Maskulinizacja stroju, czasami zamieniana na wyzywającą charakteryzację, była niewygodną i nieprzekonującą skorupą, a zarazem nie mogłam przystać na wydumaną „pospolitość” samej siebie. Słysząc komplementy, odtrącałam je jako kaleki żart, bo jakże to – mogłam się podobać rajskim ptakom, malującym polerowane migdałki wypielęgnowanych paznokci na jasne kolory, noszącym zwiewne rozkloszowane sukienki, eksponujące atuty coraz zgrabniejszych sylwetek? Pewnego dnia w osłupienie wprawił mnie zarzut – Przecież ty taka nie jesteś, brzmiał. Możesz lubić tęczę, każdy ma swój kolor.

Innym razem dziewczyna, którą uważałam za uosobienie wdzięku w postaci nimfy o złocistej oliwkowej cerze i lokach koloru żyta zapytała, dlaczego tak tłamszę swoją „subtelną urodę”. Epitet ten przechowuję do dziś, nadal rozsmakowując się w nim i nie dowierzając, że smukła kwintesencja dziewczęcej urody może odnaleźć we mnie bodaj okruch powabu. Pewnie znałyście jedną z takich zjawiskowych królewien – nieskazitelnych, łagodnych acz nieco kapryśnych, trochę nieporadnych, lecz charyzmatycznych, więc w tamtej chwili moje głębokie kompleksy zaczęły korodować. Jednocześnie podobne komentarze nie mogły zniweczyć przestrachu wzbudzanego falowaniem zasłony powolnego opuszczania dziecięcej beztroski, nieświadomej jeszcze roli podarowanej przez biologię, czy raczej głuchą na jej wołania. Nie radziłam sobie z dziewczęcością jako nigdy nie pożegnanym dzieciństwem, dopiero po niewczasie pojmując, że odpowiedzialność może współgrać z zachowaniem dotykalności urzeczeń. Dla dziewczynki każda fantazja wydaje się na wyciągnięcie dłoni – a dorośli nie mają tak łatwo, dokonywałam błędnej buchalterii fantastki, niegotowej pożegnać oniryczne opale baśni na dobranoc, nie godzącej się też ze swoim innym ciałem.

☾

Wszystko zdawało mi się ciążyć, przeganiając po labiryntach niepewności i dezorientacji, a tęsknocie za byciem zwykłą w ten niezwykły, swobodny sposób towarzyszył sentyment do pastelowych kolorów, przemycanych w zwiewności wstążek i falbaniastych spódniczek. Podobna byłam szkiełku zgubionemu przez rozbawioną cyganerię. Do moich typowo dziewczęcych słabości należały od zawsze ozdoby do włosów, wstążki z atłasu, szyfonu czy organdyny, zwiewność primabalerin, z marzeń przeszywana przez Mamę w tiulowe spódnice i wszelkiego rodzaju kosmetyki do ust. Przyznanie się do tego było kolejnym ważnym krokiem, przypadającym dosyć wcześnie, w wyniku czego mój synkretyczny, grawitujący ku bohemicznej dezynwolturze strój stanowił melanż małej żołnierki z królewną-banitką, której udało się okraść własne szkatułki, pełne cyzelowanych uroczością drobiazgów.

☾

Miałam i wciąż mam świadomość dysonansów swojej garderoby, ale teraz jest to wybór rozmyślny, a nie rozpaczliwa próba zachowania siebie i przysłonięcia skaleczeń kompleksów. Więcej, ponieważ konsekwencja stylu jest jednocześnie linią spajającą moją osobowość. Podejrzewam, że i Wy także macie swoje znaki rozpoznawcze, bogate w osobną biografię, układającą się w almanach Waszych zróżnicowanych osobowości, polśniewających wspomnieniami i formujących się na meandrycznych ścieżkach eliminacji oraz czerpania z otoczenia i siebie. Któraś z Was hołduje minimalizmowi zgodnych ze sobą roztropnych kobiet, których dorastanie cechował racjonalny umiar i bezpieczny dystans, dźwięczący dyskretną księżycową poświatą srebrnych bransoletek i budujący szacunek ponadczasowością. Inna ponad uniwersalność prostoty przedkłada feerię kolorów, rozmieszanej na palecie urody, podobna pawiowi w długim trenie nasyconych baśniowych barw lejących się tkanin.  Czy naturalna szminka blondynek – błękit ma dla was formę turkusowych paciorków, czy iberyjski wdzięk ciemnej oprawy oczu i śniadej karnacji podkreślacie soczystością klementynek – kiedy otulajacie się luksusem aprobaty samej siebie?

☾

Dla mnie kobiecość to urocza wsuwka, łapiąca dzióbkiem niesforne kosmyki – każdy może stać w inną stronę, jak u rozczochranego niewyspaniem lwa weterana, ale spinka subtelnie dopełnia fryzurę. Dalej – aksamitki – zrobione z całej tęczy, której kiedyś tak się wstydziłam – w kolorze dojrzałej oberżyny, pudrowego różu, kobaltu, hortensji, antracytu, kilka czarnych i najnowsza amarantowa… Zabarwianie garderoby przychodziło mi z trudem, a teraz węglową czerń i nieokreśloność leśnego poszycia zamieniłam na polanę, ośmielając się nosić kolory, dotychczas pełniące tylko rolę dodatku. Pozostaję jednak w chłodnej tonacji spokojnego jeziora, w którym przegląda się próżna zorza. Kobiecość to dla mnie dbanie o siebie, wieczorny rytuał „balsamowania”, otulający rozkoszną kołysanką słodkiego aromatu, pogłębianego akompaniamentem zapachowej świecy; myśli o przyjemnościach i lektury, nawet te bawiące swą sielankowością, wprowadzające do idealnych światów i wyśmiewane jako mdłe i czułostkowe. To lamparci różowy szlafrok w jogurtowe cętki, szminka na ustach, podkreślająca kolor warg, albo gasząca go w zależności od nastroju, współbrzmiąca z poczuciem siły i oczywiście ulubione perfumy, również zdeterminowane przez kaprys. 

☾

Starsza ja dostrzegam zarzewie problemu w dziecięcym wyolbrzymieniu, jak pręgi szram rozprzestrzeniającym się, zamiast maleć. Rozziew pomiędzy baśniowym asonansem przyjaźni i fiaskami pierwszych związków a umiłowaniem swobody i jednoczesną gonitwą za aprobatą był monstrualny. Sceptyczka, wykluczająca porozumienie, stałam się jeszcze mizantropem, szarpanym tęsknotą za ludźmi i wdającym się w przypadkowe rozmowy, skwapliwie korzystającym z wszelkich zaproszeń i przywilejów breloczka. Kruchy lód relacji pękał pod naporem mojej dla siebie nieufności i samodyscypliny krępującej miękkie serce. Nie mogę rzec, że wina leżała wyłącznie po stronie napotkanych osób – po prostu nie zdążyłam przekonać się o ich gotowości na przyjęcie mnie takiej – niezgodnej z sobą samą, lękającej się przyznać do trochę niechcianego, bardziej nierozumianego ciała i pasji, odmiennych od tych znanych z rówieśniczych opowiastek.

Zbyt jaskrawy był kontrast pomiędzy pozorowaną odpornością a świadomością noszenia kostiumu, byśmy mogli w niego uwierzyć.

Oślepiająca obligacja do całkowitego posłuszeństwa kompleksom szczęśliwie ustąpiła, choć bywa, że rozganiają się czasem niespodziewanie oprószone sola zbudzonych wspomnień rany. Mam Dziewczęta, na których mogę polegać, wysłuchujące moich wydumanych trosk i godzących się nawet na najbardziej gargantuiczne koncepcje. Zrzucając powłokę niezgody dostrzegłam, że są dokoła mnie istoty równie wrażliwe, o wysubtelnionych gustach, chętnie dzielące się doświadczeniami i pasjami, inspirujące swoją bliźniaczością i odmiennością zarazem, istoty wcześniej uznawane za mityczne piękne, lecz niedosiężone stworzenia.

☾

Dzisiaj już nie wyrzekam się siebie i nie wypieram się własnych gustów, lecz dotarcie do tej odwagi zajęło mi wiele lat. Tak, mam typowo kobiece zachcianki, bywam kapryśna i niezdecydowana. Potrafię zastygnąć przed drogeryjnym regałem, po to tylko, by wpatrywać się w systematykę wielobarwnych słoiczków, podobnym laboratorium wróżek, albo po katuszy wielokrotnego wyboru rzeczy „prawdziwie niezbędnych”, porzucić je wszystkie i odwrócić się na pięcie z westchnieniem: „Nie, dobra, jednak nie chcę”. Nie ukrywam ziewania senności czy nudy za wachlarzem wystudiowanego nadczłowieczeństwa i jedyne, czego czasami, przez bardzo krótkie nanosekundy żałuję, to zaprzepaszczenie tamtych lat, pasiastych od barw maskujących, ale łuszczących się szpetnie, nadając mi pozory drewnianej, zmytej deszczem porzuconej kukiełki. Ilekroć widzę jedną z tych dziewczynek, jakby odrysowanej od szablonu dawnej mnie, kąsającej słowami, uśmiechającej się raczej w odruchowym grymasie, bez przymrużenia oczu w swobodzie, zastanawiam się nad jej zagubieniem.

☾

A wracając do zaskoczeń – zazwyczaj szybują na skrawkach przypadkowo pozostawionych szpilek o szylkretowych główkach, kartkach, opuszczonych na wiotkich palcach nieuważności, listkach mahonii poznaczonych wypukłością szkarłatnych unerwień. Dla mnie radością staje się tęczowa strużynka kolorowego ołówka albo zagubiony paciorek. Cieszyć można się nawet pozostawionym celofanowym opakowaniem, a bywa, że pudełko zapałek daje mi więcej radości niż sztabka złota.

Kwiaty otrzymuję rzadko, niemal nigdy, więc gdy męska galanteria przybrała formę elfiej królowej ogrodu o seledynowej głowie, nie mogłam powstrzymać okrzyku radości. Owszem podziękowałam, przekornie, mówiąc, że będę mogła teraz pozorować narzeczeństwo przed nieznajomymi, ale to tylko leciutka ironia wdzięczności :D oczarowana różą, delikatnie odchylając jej chłodne płatki nie zauważyłam nawet, kiedy pojawiła się przede mną torebeczka w doskonale znanym odcieniu rozbielonej pistacji, sztandarowym odcieniu prestiżowej paryskiej cukierni. Buduarowa swoboda gwarantowana przez zaciszne wnętrze herbaciarni Ladurée nagle była na wyciągnięcie mojej dłoni, zaklęta w formie prześlicznego breloczka, swoją uroczością wyzwalającego westchnienie nad filigranowością i artyzmem jubilerskiej znajomości dziewczęcych gustów. W maleńkim akcesorium stopiło się triada rojeń o podróży, migdałowej kruchej doskonałości, nasączonej kroplą pastelowego smaku i wygody niezależności.

☾

Wieczór nie dogasał, rozjarzany drobinami rozmigotanych iskier, niepewnych jak przesileniowe wdzięki belle epouque, a Wdzięczność wirowała różując policzki rzadkim rumieńcem, unosząc mnie dziesięć cali ponad ziemię. Podarowano mi Dzień Kobiet w Paryżu, czarowny wieczór spędzony w pościeli z pełnego kwiatostanu strojnej róży o jaśminowych płatkach, zanurzonych w szkarłatnej łunie. W zadumie spoglądam na emblemat Paryża. Żabia perspektywa wywołuje iluzję, że Wieża Eiffla pręży się w nieboskłon w tryumfalnym rozkroku, przesiewając przez ażurową konstrukcję pachnący kasztanami, naleśnikami nieboskłon, a ja ginę w tłumie ekstrawagancji, porwana szmerem metropolii dotkniętych marzeń o maślanym smaku brioszek. Nie wątpię, że pewnego dnia stanę się jedną z igiełek szklanej nietrwałości, zadzierającą głowę w niebo zasnute obłokami, podobnym niesfornym szetlandom o rozwianych grzywach. Waniliowe o świcie, wieczorami przybiorą tony malinowe, przypominając mi długą drogę do ziszczenia marzeń, unosząc mnie wyżej niż spacerują linoskoczkowie wschodów słońca.

☾

A Wy – gdzie spędziłyście Dzień Kobiet? Jaki kolor mają Wasze bukiety i z jakich kwiatów ułożone? A może przeskakujecie przez to święto, z przywiędniętym tulipanem, podarowanym od tak, bezwonnym i omdlałym? Dla mnie stał się okazją do prześledzenia własnego rozkwitania, więc może dla Was puszysty smak sernika, czy mlecznej czekolady miał nadzienie z radości afirmacji? Podzielcie się swymi zachwytami i koralikami doświadczeń, nanizanymi na nić dorastania. 

Na pierzastych gałązkach kwitnącego derenia 

przesyłam liliowe

całusy krokusy!

Karpacka Biel