MaLUTkie? - Bynajmniej! zachwyty najkrótszym z miesięcy

Jeżeli któryś z miesięcy miałby zyskać miano odmieńca pośród swoich braci, niewątpliwie byłby nim Luty – szarzejący pod popiołem udawanej pokory gołębia, łudzący niepozorną posturą, pochylający główkę po to, by naraz potrząsnąć kaskadami platynowych, oszronionych loków i spojrzeć z figlarnym uśmiechem ulicznika. Idealna pełnia księżycowego cyklu wydaje się być zatoką wiosennego przebudzenia, słonecznych piruetów i motylich walców, ale przygaszona neutralność barw kunktatora wypełnia każdą kolejną dobę zniecierpliwieniem i wyczekiwaniem.

Nie, mój Luty nie był monotonny, ale nieco okrutny. W swojej błazeńskiej rozciągliwości upychał po kieszeniach kolejne wyzwania i sprawy zasupłane jeszcze na ćwiekach wczorajszych obowiązków. Mogę jednak spojrzeć w te rozgwieżdżone oczy, koloru rtęci – jak i moje własne – dziękując za skarby, które mi podarował, jakby wynagradzając te swoje osobliwe igraszki, mieszające lepkość zbrylonego błotem śniegu z bladością rachitycznego słońca.

Chciałabym się  dzisiaj podzielić z Wami ławicą tych drobiazgów, oświetlających mi żywym blaskiem urzeczeń dni zdyszane, jeszcze nie wytrącone z ospałości, jakby oswajające się z wciąż wydłużającymi się, niewygodnymi ciałami.

 ☾

NIESPODZIANKI

Uskrzydlająca moc wzruszeń, które otrzymałam od Osób dotychczas podziwianych z daleka bezsprzecznie należy do najjaśniejszych ze świateł rzęsiście oblewających lutowy firmament. Te konstelacje, skrzące ciepłotą serdecznego blasku to oczywiście konkretne Osóbki, które bez reszty ujęły mnie swoją hojnością, życzliwością i imponującym otwarciem na świat, a gestem, który najbardziej mnie wzruszył był nieoczekiwany podarunek od Klaudyny – książka, o której niebawem szerzej Wam opowiem…  W podobnych chwilach myślę, że język jest jednak ograniczeniem, którego przekroczyć nie możemy, a wymyślenie nowych pojęć stanowi nieprzekraczalną granicę dla ekspresji niepochwytnych oszołomień i euforii. A teraz po prostu pochylę się w najbardziej z dworskich ukłonów i powiem donośnie: Dziękuję! 

Czy Wam również zdarza się oniemieć w porażeniu cudownością chwili? Jeżeli tak, jak artykułujecie swoje wzruszenia? A może zamykacie je w sobie, pielęgnując z czułością jak małż kołysze poświatę rodzącej się perły?

 ☾

PODAROWANE UŚMIECHY

Okazja imienin uświetniona przez Najbliższych również należy do tych klejnotów, które natychmiast oprawiam w ramki najczulszej pamięci. Niestety, choć bardzo pobudliwa, należę do osób, które wprawdzie czerpią niebywałą radość z samego gestu wręczania prezentów, ale niezbyt lubią je otrzymywać. Przyczyną tego jest jakiś zakorzeniony głęboko strach i wstyd przed otrzymaniem podarku, wsączające szpony aż do podstaw osobowości przeświadczenie o niegodności mnie samej, niezasłużeniu, dlatego też często wzdragam się na samą myśl o rozmaitych okazjach grożących mi tym gestem.

Być może jest w tym także obawa przed zbyteczną multiplikacji przedmiotów… Jakkolwiek, gwiazdą imieninowych podarunków stał się rozkoszny w swej pisklęcej puszystości flaming i efemeryczna ważka, otrzymane od Siostry i jej Chłopca. Ptactwo wodne należy do ukochanych przeze mnie skrzydlatych stworzeń – pełne gracji, długonogie, o szyjach wygiętych i rozkołysanych jak łodygi mekonopsów, z maleńką, a bezbłędnie sklepioną głową i ostrym dziobem. Różanopiórzy amatorzy krewetek wyróżniają się na tle innych subtelnością pastelowych barw, niczym zoologiczna fantasmagoria surrealisty. Natomiast ważki… Kolejna z moich miłości aż do omdleń i jednocześnie zwierzę totemiczne – entomologiczna doskonałość w każdym calu, a ta, którą otrzymałam stanowi istny cud, urzekając podobieństwem do secesyjnych ornamentów. To pochwycona w metal wiotka wróżka o emaliowanych skrzydłach przejrzystych niczym gotyckie witraże i ciele z różowego złota, segmentowanego zwinnością i nieufnością.

 ☾

ORZECHY LASKOWE

Wiosną nasz ogród niknie pod żółciutką mgiełką leszczynowego pyłku, wykradanymi ciepłymi tchnieniami wiosny od gęstwin maleńkich krzewinek, które niepostrzeżenie wyrosły w strzeliste drzewa. Z długich, zwieszających się ze sprężystych gałązek kocio-puszystych strąków jesienią zawiązują się owoce. Przy zderzeniu orzechy laskowe wydają matowy dźwięk, jak sześcienna zabawka przeznaczenia, zdradzając pożywne, lekko słodkie serce, podobne uroczym mosiężnym dzwoneczkom. Właśnie wówczas, w pełni jesiennego dobrobytu toczą się wojny wiewiórkowe, a rdzawe zwinne gryzonie zabawne swoją zachłannością prześcigają się w gromadzeniu zapasów. Niekiedy dokuczają im sójki, pewne swej przewagi, przepędzając z ogrodowych ścieżek, by porwać cenny łup. Uwielbiam orzechy laskowe za ich satynową szlachetność i uległość, zaklętą w rozkosznej kruchości. Wojny wiewiórkowe toczyły się niegdyś w naszym domu, kiedy to amatorki orzechów – ja i Mama – podkradały uwolnione przez Ojca ze skorupek serduszka, choć wiadomo, że była jedna z tych sentymentalnych familijnych gier.

 ☾

PIECZONE JABŁKA

Luty opierał swoje kościste łokcie na zapachu pieczonych jabłek, wijących się smużkami dokoła śpiesznych poranków i kapryśnych wieczorów. Zziębnięty i niewyspany psotnik zaplatał apetyczny aromat dokoła długiej szyi, napawając się jego słodyczą, złamaną jasnozielonym kwaśnym podtonem.  Jabłka nalezą do moich owocowych faworytów, zwłaszcza ogromne jak planety chrupkie, orzeźwiające ligole, ale schyłek zimy musiał mieć konsystencję wyjątkową, kojącą, zupełnie inną od lata. Dlatego też przyjął postać puszystej pianki, ukrytej w kruchej, lekko skarmelizowanej otoczce. Niemal ambrozyjska puszystość przywodziła na myśl wspomnienia strojnych szarlotek, pyszniących się diademami z kruszonki i zabawnie oklapniętych rustykalnych jabłeczników, podobnych do ażurowych ścian altan, by za chwile zniknąć pod czasami, kiedy to snułam się po targu owocowym, poszukując tych najlepszych, najdoskonalszych jabłek. Ostatecznie odnalazłam je u sympatycznego straganiarza, o głosie równie wysokim, jak opalone i poznaczone bruzdami czoło. Wiem, że latem skłonię się ku twardej soczystości ówczesnych odmian, dlatego z tym większą przyjemnością zanurzam się w zrumienionych złotem obłokach.

 ☾

ZAPACHY

Melodia owocowej hojności przyszłych miesięcy powracała także w refrenie zapachów, którymi ścieliłam sobie wygodnie wieczory. Ufnie rzucałam się wpław na gładkie grzbiety fal woni słodkich, lecz nieoczywistych, złożonych i przyjemnie rozwarstwiających się na baśniowe pejzaże. Pierwszą z takich opowieści był wosk Pink sands, który najpierw zauroczył mnie swoim niewinnym kolorem. Rozbielony róż, czuły jak płatki magnolii natychmiast kojarzy się z uległością drobnoziarnistego piasku, delikatnego jak muślin. Wyobrażam sobie, że moja Arkadia jest właśnie wyspą, ubraną w powłóczystą suknię z takich właśnie plaż, ukołysanych wonią plumerii, albicjii i akacji. Spójność zapachu polega na polilogu somnambulicznych tropikalnych piękności, brawury pestek granatu i orchidei waniliowej, na samym końcu uciekającej w gorące tony rozżarzonego dysku słonecznego. W mojej fantazji różowe piaski stały się dyskretnym tłem zapachowym, utkanym z kwiatowej sublimacji, nostalgicznych zawrotów głowy, liryzmu. To, spełniony sen o ucieczce do edenu drzew miriarda kwiatów, w jedną noc zakwitających i  karmiących obfitością owoców, kołyszący się pod baldachimem z kokosowych włókien.

 ☾

Owoce jako wiodąca składowa kompozycji zapachowej stanowią także jądro karminowej tartaletki Berry trifle, która zadziwiła mnie jako najkrótsza ścieżka do lata, bynajmniej nie ograniczająca się do rzeźwiącego deseru. Tak właśnie pachnie lipcowa pełnia, spowita kwaskowatością jogurtowego wiru – rozgardiasz łagodności malin, wyrazistości przekornych żurawin, wiśni nabrzmiałych sokiem aż do szkarłatu graniczącego z purpurą krwi. Berry trifle to labirynt ustrojony girlandami z czarnych pereł czupurnych borówek i ametystowych gron jeżyn, lśniący seledynowymi piegami roześmianych poziomek. Bogactwo sekretów leśnego runa i czerwieniejącego pod gradem jagód rozżarzonego słońcem sadu wsącza soczystą strugę w mleczny przypływ, dzięki czemu owocowa witalność nie przytłacza, lecz w tłumaczeniu na zapach rozpieszcza wykwintnością deseru, podanego w pucharkach oszronionych grubymi ziarnami kandyzu. Nie nuży, nie drażni, lecz po prostu stanowi przepyszny substytut letnich spacerów w uściskach słońca. 

 ☾

W poszukiwaniu całkowitego zapomnienia – z owocowego sadu przeszedłszy na plaże pełne bladoróżanych rozgwiazd i porowatych wyciągających przetrącone sieroce ramiona koralowców –  dotarłam na sawannę. Nieskalany róż pierwostanu, przetykany kleistością waty cukrowej i pudrowych cukierków zastąpiła krzepnąca dopiero w bursztyn gęsta żywica, utrwalająca najgłębsze poruszenia. Honey glow ujęło mnie samą nazwą, obiecując balsamiczną intensywność miodowej poświaty, a odległa, stopniała w rzewnym spojrzeniu uciekiniera trawiasta równina zawodziła dojmującą smutkiem pieśń zmierzchu, w której źdźbłom wtórowały omszałe głazy pocierane porożem antylop. Tajemne korytarze między źdźbłami, milczące lwie ścieżki i areny starć między zwinnymi gazelami a samotnymi łowcami o fosforycznych oczach rozgarniających mrok, komnaty ciche i wytłumione snem szamanów, potrząsających bransoletami…. Jest w tym zapachu sekret, brzemię ciężkie i trudne do pojęcia, odzwierciedlone nie tyle przez odżywczość i leczniczość nektaru, ale właśnie bursztynową elektrostatykę i pierwiastek męski, uzupełniający żywiczną miękkość ziarnem soli, złowieszczością i przeczuciem walki z silniejszym przeciwnikiem. 

 ☾

Niekiedy, tęskniąc za wykwintem, ocieplanym przytulnością sięgałam po prostu po zapach prosty, lecz daleki od poczciwości. Należy on do klasy tych poszukiwanych poprzez asocjacje z gościnnością, zacisznością i bezpieczeństwem rytuały, jakim jest filiżanka kawy – czy to w samotności, czy tez w ścisłym gronie przyjaciół. Tę z kolei odnalazłam w świeczce Espresso crema, która osnuwała mnie tym, czego brak doskwierał mi w dniach pełnych pośpiechu, rozsadzanych kolejnymi zajęciami. Jego aksamitne akordy pozwalały mi na przeniesienie się do wiedeńskich cukierni, w których białe porcelanowe filiżanki, kruche niczym baleriny, podnoszone były przez gości z namaszczeniem, by oddać smakoszom rozkosz fantazji ziszczonej. Wybory jednych są ociężałe od gęstej strużki rumu i likieru morelowego, ci o naturze oficjalistów nie pozwalają sobie nawet na krople mleka ze srebrnych dzbanuszków, a świeżo upieczone panie domów i studentki topią w swoich filiżankach ostrożnie czerpane długimi łyżeczkami grzebyczki lodów waniliowych. Zwieńczone gęstym obłokiem bitej śmietany, wonne gorącym ziarnem wanilii nie pozwalają jednak na niesmak obezwładniającą słodkością, wyostrzone wytrawnością palonych ziaren najlepszej kawy, przepędzającej smutki, pobudzającej umysł i rozwiązującej języki.

 ☾

HERBATY

Domyślam się, że dla większości z nas, zimorodków wciąż łaknących ciepła zima to czas wzmożonego zapotrzebowania na rozgrzanie, a jedną z najbardziej skutecznych sposobów są gorące napoje. Carycą moich filiżanek i kubeczków jest oczywiście napar z zielonych igiełek, przetykanych nocnymi jaśminowymi ogrodami, natomiast przepadam za ziołami, pośród których najbardziej upodobałam sobie niedostępną pokrzywę. Jednakże tej zimy przeziębienie przypomniało mi o moim uśpionym sentymencie do kwiatu lipy i dopiero dreszcze zimna i gorączki uzmysłowiły mi ogrom mojej tęsknoty i nierozważność. Rzeczywiście – tak łatwo zapominamy ulubione smaki, a walory miododajnego drzewa polegają tak na delikatnym smaku naparu, jak i jego niezwykłej na tle innych napojów ziołowych konsystencji i barwie . Mocno zaparzona ma kolor bliski płomiennym topazom, a zapach specyficzny, drzewny, jak spacer pomiędzy szpalerem czcigodnych drzew. Kiedy długo się wen wpatrywać zaczyna przypominać dekokt filtrowany przez pszczele skrzydło i przez wszechwiednego owada wytańczony w symbolicznej translacji na zasadę kobiecą. Pijąc kwiat lipy możemy zaufać jego rozgrzewającym właściwościom, a mi dodatkowi każdy łyk przypomina o zaklętej w drzewie bogiń mocy życia i śmierci, jako dawczyni drewna na łoże poczęcia i rozstania ze światem, ale także o Filyrze – nieszczęsnej matce najmądrzejszego ze stworzeń – pierwszego centaura, którego hybrydyczne Piękno nigdy nie przestanie mnie magnetyzować.

 ☾

Kiedy mój malutki figlarz Luty przenicowuje kanciaste nadmiarem kieszenie, wysypują się z nich kolejne skarby – leciutko zamrożone truskawkowym sorbetem usta, powleczone koloryzującym olejkiem, dźwięczy wdzięk świecidełek oraz cicho wzdychają kwiaty o płatkach jeszcze zmiętych niedokończonym snem. Zdziwione smukłe minarety hiacyntów, pokornie zwieszone główki fiołków alpejskich, patrzących kadmowym mglistym oczkiem ponad pokrytymi meszkiem listków oraz tulipany papuzio aroganckie w swej krzykliwej strojności krynolin z wielobarwnych płatków, minii przetykanej antycznym złotem i fioletu dzielonego wachlarzem kremowych piór, oprawnych w szylkret rozpoczynają tysiąc barwny korowód.

Biegnąc pod prąd swoim starszym braciom Luty wabi ptasie stada zestrojami słońca, wypełniając powroty i wyjścia koronką świergotu jeszcze wstydliwych ptasząt.

 ☾

Czy mogłam zeń skorzystać bardziej? Raczej nie – było to spotkanie owocne, nieco nerwowe, lecz powabne…

Luty, ten mój mały ulicznik jest mimo wszystko dobrym chłopcem – mam nadzieję, że i dla Was również. Spogląda teraz na nas przekornie, przez ramię, jakby upewniając się, czy należycie nam dopiekł, ale wiem, że przecież zawołał już swojego brata o jadeitowych oczach, rozgryzającego kwaśne łodygi podbiałów. Przyjrzeliście mu się? Czy Wasz luty był bardzo figlarny? Jakie prezenty Wam pozostawił? A może w swej żwawości zupełnie Wam odpuścił? Podzielcie się, proszę, swoimi zachwytami, chętnie wplotę je w pszyszłe bukiety.

Oczekując na eksplozję rozkwitów

posyłam naręcze promiennych uśmiechów

Karpacka Biel